سیل پنجشنبه (۲۶ فروردین) ده‌ها روستا را در خوزستان زیر آب برد. خانه و کاشانه صد‌ها خانوار را ویران و هزاران نفر را آواره کرد. تصاویری که در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده است، زنان و مردانی را نشان می‌دهد که با پای پیاده در حال فرار از سیلی هستند که هر آنچه را داشتند بلعیده است.
فارغ از خساراتی که اموال و خانه و کاشانه این مردم دیده، روح و روان آنان نیز به شدت آسیب دیده است. کودکانی که از درس و مدرسه مانده‌اند، کشاورزانی که زمین و محصولاتشان از بین رفته است، مادران و پدرانی که خانه و کاشانه‌شان را از دست داده و به همراه فرزندان به مناطق امن منتقل شده‌اند، همگی دچار آسیب‌های روحی و روانی شده‌اند.
سال گذشته بیمه کشاورزان خوزستانی پرداخت نشد و بسیاری از کشاورزان هنوز که هنوز است درگیر بدهی‌های سال گذشته خود هستند. پرداخت نشدن بیمه‌ها می‌تواند به این معنا باشد که سیل‌زدگان اینک احساس امنیت روانی ندارند. زیرا نمی‌دانند آسیب‌هایی که دیده‌اند، جبران خواهد شد یا نه.
کشاورزان اهوازی در تمام طول سال به این امید کار می‌کنند که با فروش محصول خود، بدهی‌های خود را بپردازند؛ ولی با سیل اخیر تمام امید آن‌ها از بین رفته است. این اتفاق کوچکی نیست.
اگر کسی این کشاورزان بدهکار را حمایت نکند، آن‌ها باید یک سال‌ کار کنند تا بتوانند تازه به نقطه صفر برگردند و این به شرطی است که طلب‌کاران در این مدت صبر کنند و بانک‌ها به کشاورزان مهلت دهند.
آنچه می‌تواند زخم عمیق آسیب‌دیدگان به ویژه کشاورزان را التیام بخشد، مداخله سریع و مؤثر دولت از طریق نهادهای ذی‌ربط است.
دولت باید با متوقف کردن مسیر سیلاب از طریق سیل‌بند‌ها یا انحراف سیل به نقاط غیرمسکونی، روند تخریب مناطق آسیب‌دیده را متوقف کند.  پس از آن باید با بازسازی مناطق آسیب‌دیده، تمدید مهلت بازپرداخت وام‌های کشاورزان و همچنین اعطای وام‌های کم‌بهره برای پرداخت سایر دیون، آرامش روانی آسیب‌دیدگان را تأمین کند.
دولت باید شرکت‌های بیمه را نیز مکلف کند آسیب‌های واردشده به کشاورزان و دامداران را به بهترین نحو و با پرداخت خسارت جبران کنند.
در این میان نقش سازمان‎های مردم‌نهاد یا‌‌ همان «سمن‌ها» بسیار جالب توجه است. سازمان‌های مردم‌نهاد سازمان‌هایی خصوصی و غیرانتفاعی هستند که برای رفع گرفتاری‌های مردم، رفع فقر و ارتقای سطح زندگی، حفظ محیط زیست و فراهم آوردن خدمات اساسی، اجتماعی و توسعه ارتباطات ایجاد می‌شوند.
اخباری که از مناطق سیل‌زده استان می‌رسد، از نارضایتی مردم نسبت به فعالیت‌ نهادهای امدادگر خبر می‌دهد. در این میان سمن‌ها می‌توانند در قالب فعالیت‌های گروهی با جمع‌آوری کمک‌های مردمی و توزیع هدفمند آن‌ها در بین آسیب‌دیدگان در التیام زخم‌های روحی آن‌ها نقش داشته و در ارتقای روحیه عمومی آن‌ها مؤثر باشند.
البته تعدادی از سمن‌های اجتماعی استان با انتشار اطلاعیه‌هایی توانسته‌اند مقدار مناسبی کمک‌های مردم را جمع‌آوری و برای ارسال به مناطق آسیب‌دیده سامان‌دهی کنند. آن‌ها با این حضور داوطلبانه توانستند نیازهای اولیه مردم سیل‌زده از جمله آب آشامیدنی، نان، کنسرو و دیگر اقلام ضروری را تأمین و برای آن‌ها ارسال کنند.این می‌تواند اولین گام برای برگرداندن امنیت خاطر به سیل‌زدگان باشد. گام بعدی را دولت باید بردارد. در اولین فرصت؛ همین امروز .

مريم فرطوسى – روزنامه  همشهرى خوزستان