از منظر علوم اجتماعی توصیه می‌شود که برای بیان مطالبات از منطق عقلانی در یک فضای ملایم و آرام استفاده شود، اما نه آن‌چنان آهسته که شنیده نشود و نه آن‌قدر بلند که گوش شنونده را کر کند.

حال اگر این روش معمول جواب نداد آنگاه چه باید کرد، گاهی نخبه‌ی مطالبه گر آن‌چنان مورد بی‌مهری قرار می‌گیرد که ناچار است برای اینکه صدایش شنیده شود فریاد بزند تا مخاطب اگر در خلسه‌ی غفلت فروخفته باشد به هوش آید! این ایده عین عقلانیت است شاید ظاهری احساسی داشته باشد اما در بطن آن منطقی عقلانی نهفته است.

در روایات نقل‌شده که امیرالمؤمنین علی ابن ابی‌طالب در خطبه‌ای با صدای بلند اوف می‌گوید و حتی بر گونه‌ی مبارکش سیلی میزند! چرا صدای علی باید باسیلی همراه باشد.

علی (ع) ان قدر کوفیان را در خواب غفلت می‌بیند که ناچار می‌شود به‌صورت خود سیلی بزند تا این درد را به دیگران نشان دهد و صدای این سیلی در کنار اوف علی تلنگری به آن‌ها بزند. آیا این کار امیر مؤمنان احساسی و غیرعقلانی است؟! حاشاوکلا.

 گاهی برای بیان مطالب مهم ناچاریم حتی به‌صورت خودمان سیلی بزنیم، گاهی ناچاریم فریاد بزنیم تا شنونده پی به عمق فاجعه ببرد و الا با ناز و نوازش نمی‌شود درد درون را منعکس کرد، سال‌هاست که داریم با سازوکارهای مختلف عمق تبعیض را گوشزد می‌کنیم و در کنار آن راهکار و ایده نیز عرضه کردیم، سال‌هاست که میگوییم این ظرفیت و پتانسیل عظیم انسانی را نادیده نگیرید، سال‌هاست که داریم میگوییم نگذارید طیف وسیعی از مردم و نخبگان عرب این جفا را به‌حساب نظام بگذارند، سال‌هاست که میگوییم این بی‌تفاوتی هزینه‌بر خواهد بود.

 برای جبران ۱۰۰ سال عقب‌ماندگی و تبعیض تلاش شبانه‌روزی نیاز است و تاکنون جز تکان‌هایی نامحسوس چیزی عایدمان نشده است ما جزئی از این مملکت هستیم، جزئی از این نظام هستیم و این را بارها و بارها نشان دادیم و هیچ‌کس حق ندارد مردم عرب را در لیست غیرخودی قرار دهد این کلام ماست و کلام امام راحل و مقام معظم رهبری است، بیانات این دو بزرگوار را همچون نشان افتخار بر سینه مینشانیم و به مسئولین گوشزد می‌کنیم ترجیح می‌دهیم با نرمی و لطافت باشد، اما ابایی هم نداریم از اینکه مظلومیتمان را فریاد بزنیم، این حق را خدای عزوجل بما عطا فرموده است.

لا یحب الله الجهر بالسوءمن القول الا من ظلم

برمن جفا شده پس فریاد می‌زنم مظلومیتم را